شهلا نوری:
چند روزی است که نام فرخنده بر سر زبانهاست. گزارشها صحنه این جنایت هولناک قرون وسطائی را به خوبی به تصویر میکشند. زن جوانی که قرآن را آتش زده با ضربات پی در پی مردان متعصب مورد ضرب و شتم قرار میگیرد، از روی بدنش با موتور رد می شوند و در آخر بدن له و لورده اش را به آتش می کشند تا صحنه جنایت مردان اسلام زده کامل شود. خانواده او از ترس اینکه به آتش کشیده نشوند “اعتراف” می کنند که دخترشان از بیماری روانی در رنج بوده است.
یک بار دیگر چهره زن ستیز قوانین اسلامی تمام جهان را متوجه خود کرد. آخوندی مفتخور فتوا میدهد و پیروانی متعصب دیوانه وار جنایت خلق میکنند. در حالیکه خیلی ها مشغول “بی گناه” جلوه دادن قوانین اسلامی و تجار دین بودند و تلاش می کردند اسلام و دستگاه مذهب را از زیر تیغ نقد قوانین زن ستیز اسلامی و مندرج در قرآن بیرون بکشند، جسد فرخنده برخلاف قوانین ارتجاعی و اسلامی بر دوش زنان حمل شد.
این اقدامی خلاف جریان اما ناکافی بود! جامعه افغانستان سالها است که از یک زن ستیزی و زن کشی سیستماتیک در رنج است. نسخه های فعالان حقوق بشر و حقوق زن با بقیه جهان یکی نیست. مخالفت با زن ستیزی در کشورهای اسلامزده از جمله افغانستان به دلیل وجود آپارتاید جنسی ویژگی های خود را دارد. برای ریشه کن کردن آپارتاید جنسی و خشونت سیستماتیک در این جوامع نه تنها باید مبارزه ای همه جانبه علیه سنتها، اخلاقیات و خرافه های مذهبی، ارتجاعی و فرهنگ مردسالار سازمان داد، بلکه باید مبارزات پیگری علیه نظام سرمایه داری که برای ادامه حیات خود اسلام سیاسی را به جان این جوامع انداخته دامن زد. در گام اول باید دست مذهب را از سر زندگی مردم کوتاه کرد.
علاوه بر اینها، مبارزه با اسلامی سیاسی چه در جایگاه قدرت دولتی چه در اپوزیسیون از ملزومات مبارزه با خشونت علیه زنان و وظیفه بلافصل هر انسان برابری طلب و آزادیخواه است. فرخنده را آتش زدند چون او منبع زن ستیزی مورد اتکای آخوندها، یعنی قرآن را به آتش کشیده بود. یاد فرخنده گرامی است!
